Platon w jego dialogu „Timaeus” i „Kritis” pozostawił dla świata informacje o zagadkowym lądzie zwanym Atlantyda. Zasłyszał starą legendę z Egiptu od Solona a tamten jeszcze wcześniej spotkał Kapłana z Theb Sonchisa, który odczytał hieroglify znajdujące się na kolumnach świątyni, opisujące konflikt między Atlantami i Ateńczykami.

Platon opisał dokładnie stolicę Atlantydy. Była zdumiewająca pod względem architektonicznym i inżynieryjnym. Zostało utworzone z lądu kilka okrągłych pierścieni leżących na wodzie. Wyglądem przypominały oko. W samym środku zbudowano świątynię Posejdona – Boga morza.

Złota statua Posejdona pędzącego na rydwanie, który był prowadzony przez sześć uskrzydlonych koni była symbolem Atlantydy i ozdobą tego miejsca. Atlanci dookoła stolicy wybudowali wielki system kanałów i mosty łączące wszystkie pierścienie lądu, zabezpieczyli przejścia bramami zdobionymi brązem i zbudowali kamienne mury.

Według Platona Atlantyda została zniszczona 9 000 lat temu, tak zadecydowali bogowie. Zatopili ten ląd w ciągu jednej nocy. Śpiący prorok E.Cayce umieścił Atlantydę bliżej wysp Bermudzkich. Wierzył, że posiadali wysoką technologię włącznie z potężnymi „ogniowymi kryształami” posiadającymi niezwykłą energię. Ogniowy kryształ został przejęty w złe ręce, wyrwał się spod kontroli. Właśnie taka sytuacja według Cayce spowodowała zatopienie Atlantydy. Energie tego kryształu miały nuklearną moc. Tak w relacji Platona jak również w przepowiedniach Cayce jest powiedziane, że bardzo silna fala oceanu była przyczyną tsunami. Cayce przypuszczał, że zniszczenie Atlantydy spowodowała wielka energia.

Dużo naukowców zwraca uwagę na kulturę Krety i Santoryni. Szukają powiązania z Atlantydą. Również pisali o zaginionym kontynencie: Plutarch, Herodus, Timagenus, Theopompos, gercki historyk, J.Churchward, autor wielu książek o Ziemi MU i Dr. Gorge Hunt Williamson, autor książek o Atlantydzie i Lemurii – badacz tych lądów i antropolog. Jego zdaniem oba lądy Atlantyda i Lemuria zostały zniszczone poprzez potężną technologię Atlantów. Znalazł źródła w Peru, w górach Andach w świątyni Inków, przetrzymali stare zapisy. Podobne poglądy wyrażają Indianie Hopi.

Katastrofy przez ogień i wodę dla ziemian nie są nowością. Różne regiony już nieraz przeżyły podobne uderzenia w czasach nowożytnych. Więc naukowcy nie wykluczają, że Atlantyda mogła zginąć w naturalny sposób. Wielu naukowców wspomina też lodowiec, mógł przyczynić się do zniszczenia Atlantydy

Większość badaczy twierdzi, że Atlantowie nie byli rozwinięci duchowo, czczili kult Zeusa. Ich zdaniem, właśnie z tego powodu Bogowie zniszczyli ten ląd. Bóg Zeus prowadził liczne wojny, jemu przypisuje się rozpętanie wojny trojańskiej. Wojował z Bogami, jak mówi mitologia zdecydował aby zniszczyć człowieka z epoki brązu. Sprowadził na świat wielki deszcz i powódź. Ocalała tylko mała garstka ludzi, zginęła też Atlantyda. Dla Zeusa poświęcano ludzkie ciała na jego ołtarzach, szczególnie młodych chłopców. Po tych rytualnych obrządkach jej uczestnicy mogli przemienić się w wilka.

Bóg Posejdon dominował na morzu, Zeus w Niebie. Byli braćmi. Ojcem Posejdona i Zeusa był Kronos. Kiedy Zeus dorósł wystąpił przeciw swojemu ojcu i odniósł zwycięstwo. Walczył też z władcami Ziemi.

Solon przekazał Platonowi, który urodził się 600 lat po wojnie trojańskiej legendę o wielkiej powodzi i opowiedział historię zatopionego lądu i jej mieszkańców. Egipcjanie posiadali dużą wiedzę, znali okresowe zniszczenia Ziemi przez ogień i wodę jak również przez laser, które już nie raz niszczyły ludzkość. Ci, którzy mieszkali w głąb lądu mocniej cierpieli niż mieszkańcy w pobliżu rzek i mórz. Mieszkańcy gór mogli ocaleć. Duże miasta nad morzem były zabierane przez wodę. Jedynie ludzie, którzy umieli żeglować mogli przepłynąć na bezpieczny ląd. Egipcjanie posiadali wiele zapisów z poprzednich epok na ziemi, również zachowała się pamięć o potopie Atlantydy. Solon twierdzili, że Ateńczycy istnieli już 8 000 lat wcześniej niż była wojna trojańska w roku 1 200 p.n.e. Z tych samych źródeł wynika, że Ateńczycy najeżdżali Atlantów, mieszkańców na wyspie większej niż Libia i Azja Mniejsza, która leżała za słupami Herkulesa.

Atlantyda w tym czasie była rządzona przez króla. Trzymał w swoich rękach jeszcze inne wyspy i ich władców, miał wielką moc. Egipcjanie mówili, że był czas kiedy Atlantowie okupowali teren Libii, Egiptu i południowo-wschodniej części Europy. Władca Atlantydy również chciał podporządkować sobie Ateńczyków. Jednak oni posiadali silną armię. Ich pierwszym królem był Actaeus, jeszcze długo przed potopem. Jego córka Aglaurus I poślubiła Cekropsa, w ten sposób stal się królem Aten. Z królem Cekropsem wiąże się legenda jakoby jego ciało było złożone z ciała człowieka i węża – ten wąż był zwany „synem ziemi” czasami nazywano go „synem Gaja”. W tamtym czasie każde miasto miało swojego patrona – boga. Ateny miały dwóch bogów: Posejdona i Atenę, która dała życie drzewu oliwnemu i od tej chwili stała się patronką Aten.

Jasnooka Atena zwana boginią mądrości, sprawiedliwości i odwagi odnosiła pełne zwycięstwo ze wszystkimi, którzy nie byli sprawiedliwi. Również nauczyła ludzi uprawy ziemi, rzemiosła i innych sztuk. Wszystkim tym, którzy żyli zgodnie z prawem i wzbogacali życie w prawdziwe jego owoce wynagradzała obficie i błogosławiła ich domom. Była pierwszą założycielką sądu, gdzie odbywały się rozprawy morderców. Była przeciwna zabijaniu i czynieniu zła. Atenie zawdzięczamy, że już nie uchodziły bezkarnie morderstwa. Nie można było zabijać matki, ojca, męża, żony, dziecka, czy innego człowieka.

Słowa: „… nie będzie honoru aż do śmierci dla kobiety, która zabije męża … ” są przypisywane Atenie.

Wracając do Króla Cekropsa, niektórzy wierzą, że właśnie on przeciwstawił się Zeusowi. Odmówił składania krwawych ofiar, nie chciał zabijać żadnego życia na ołtarzu Zeusa. Cekrops był potężnym władcą.

Kiedy Bogowie podzielili Ziemię na odrębne regiony, wyspa Atlantyda weszła w posiadanie Posejdona. Tam się osiedlił, poślubił śmiertelną kobietę – Cleito i miał z nią dzieci. Środkowa część wyspy była równiną, ale w jej środku znajdowała się góra. Właśnie tam na wzgórzu wybudował Posejdon ołtarz, wokoło wyrzeźbił w ziemi okrągłe pasy przedzielone wodą. W ten sposób wzmocnił całą wyspę i jej cyrkulację. Uczynił ją ciepłą na wiosnę i zimną zimą aby ziemia mogła wydawać dobre owoce.

Posejdon miał pięć par bliźniąt, stąd nastąpił podział całej Atlantydy na dziesięć prowincji. Jego ziemia została nazwana Atlantydą od imienia pierworodnego syna Atlasa, który królował nad swoim rodzeństwem. Jego bracia byli władcami w swoich królewskich pałacach, również zarządzali terenami i ludźmi w okolicy morza Śródziemnego. Ich królestwa sięgały do Egiptu i Tiscani (Italia).

W Atlantydzie królowało dziesięciu królów, każdy w swojej prowincji. Mieszkańcy Atlantydy byli bogaci, mieli zwierzęta, nawet słonie, rozwinęli ogrodnictwo, bogate w owoce i warzywa. Budowali świątynie i rozbudowywali swój kraj Wielokrotnie prowadzili w wojny z Ateńczykami. Ale jak niosą legendy ci ludzie nie mogli być szczęśliwi ponieważ nie rozwijali się właściwie duchowo. Wielką ich przeszkodą był Zeus i bogowie, czciciele kultu krwi. Czynili krwawe ofiary na swoich ołtarzach. Wielu Atlantów przyjęło ich obrządek.

Największa wyspa Atlantydy nazywała się Posejdonia (wyspa Posejdona) i było jeszcze dwie mniejsze, bardzo piękne:

„…Potęga przyszła z morza z oceanu Atlantyckiego. Stolica Atlantydy była usytuowana na wodzie na pierścieniach ziemi. Na centralnym wzgórzu była świątynia Posejdona z wielką złotą statuą Posejdona, prowadzącego rydwan zaprzężony w uskrzydlone konie. Atlantyda przestrzegała prawa i jej władcy rządzili sprawiedliwie, oddawali cześć Posejdonowi. Wszyscy żyli prostym życiem
i posiadali piękne cechy. Ale powoli następowały zmiany. Zeus dojrzał wielkość i nieśmiertelność Atlantów, buntował innych bogów aby ich ukarać i zniszczyć…” (Platon)

W tym czasie jedna wyspa była usytuowana na przeciw filarów Herkulesa. Ta wyspa była większa niż Libia i Azja. Były też inne wyspy, z nich można było przejść na kontynent, który był otoczony oceanem. Cudowne mocarstwo królowało ponad wszystkimi wyspami i nad innymi częściami kontynentu.

I przytaczając dalej słowa legendy dowiadujemy się: „… była wielka wyspa jak Libia i Azja ale po wielkim trzęsieniu Ziemi zatonęła. Przykryta mułem leży na dnie oceanu i jest niedostępna dla oka żeglarzy. (Platon)

Coroczny powrót ptaków z Europy do Ameryki Środkowej zatrzymuje w jednym miejscu duże grupy ptaków na Oceanie Atlantyckim. Naukowcy przypuszczają, że te ptaki posiadają ciągle pamięć lądu. Odpoczywały na nim zawsze kiedy odbywały swoją wędrówkę.

Atlas często szturmował Niebo, występował przeciw Zeusowi. A ten go ukarał i włożył na bark całą Ziemię. Idąc za mitologią grecką bóg Atlas był bardzo zręcznym bogiem. Karl Kerenyi – mitolog nazywa go pierwszym astrologiem, który trzymał w swoich rękach „niebezpieczną mądrość”, wiedzę z gwiazd. Podtrzymywał filary i oddzielał niebo od ziemi. Wojny między Atlasem i Zeusem trwały dziesięć lat.

Źródło: http://www.vismaya-maitreya.pl/zakryte_zagadki_atlantyda_-_wojny_bogow_cz2.html