W wielu miejscach Europy zachodniej a także w krajach Bliskiego Wschodu w Afryce można je odnaleźć: megality, przedhistoryczne kamienne dokumenty o olbrzymich rozmiarach. Są to świadkowie religii, o którym niewiele wiadomo, świadkowie kultu, którego można się tylko domyślać. Kto budował gigantyczne budowle Stonehenge, na gołych równinach Salisbury i solidne kamienne ulice w Bretanii, kto zbudował olbrzymie, megalityczne groby w północnych Niemczech lub domy kultowe we wschodniej Jutlandii? Kto transportował gigantyczne kamienne bloki o wadze 50 i więcej ton przez setki kilometrów? A co przedstawiają gigantyczne budowle? Miejsca kultu? Świątynie zaginionego ludu? Ogromne groby? Obserwatoria słońca? Jest pewne, że megality są liczącymi tysiące lat świadkami jednej lub kilku religii z wczesnej epoki kamiennej i okresu zamykającego epokę brązu.
Kultura megalityczna dotarła do Europy prawdopodobnie z Indii i Palestyny przez wyspy śródziemnomorskie – Malte, Sardynię i Kostarykę, Francję, Anglię i północne Niemcy aż po Skandynawię. Była to religia, której elementem były kult zmarłych i ogromne cmentarze. Ołtarze i świątynie z prastarym kultem, którego centrum było słońce magma meter, matki boga, bogini żałoby symbol urodzaju i życia. Niewątpliwie różne grupy megalitów są spokrewnione. Na Sardynii, zwanej Wyspą ciszy, znajduje się około 10 000 megalitycznych okrągłych budowli (nuraghi). O ich budowniczych mieszkańcach i przyzwyczajeniach i kulturze nic nie wiadomo. Najsłynniejszy nuragh-Sa Nuraxi, niedaleko miasteczka Barumini pochodzi prawdopodobnie z XIII wieku p.n.e.
Megality z Wyspy Wielkanocnej
Około 1000 dolmentów celtyckie słowo, oznaczające kamienne stoły i blisko 5000 prosto stojących menhirów (długie kamienie), wyznaczą drogę, którą szedł kult słońca pod wielkimi skałami znajdowały się grobowce wielkie płyty kryjące o ciężarze do stu centarów (1 centar = 50kg) wyglądają jak kamienne stoły dla olbrzymów. Największe miejsce kultu tajemniczego narodu, którego nazwy nieznany, leży w Bretanii między półwyspem Quiberon a zatoką, Morbihan. Centrum ogromnego cmentarzyska, na którym grzebani byli wiele stuleci temu najbardziej szlachetni, co wynika z pozostawionych napisów runowych. Obok ogromnych cmentarzy powstały na wyspach Morza śródziemnego specyficzne formy megalitycznych budowli kultowych, które wzniesiono prawdopodobnie pod wpływem kultur z Półwyspu Iberyjskiego. Na zimnej północy, na płaskiej równinie Salisbury wznoszą się trylity ze Stonehenge, najmłodszego megalitycznego pomnika na ziemi angielskiej, którego datę powstanie oszacowano metodą węgla radioaktywnego na 1600 rok p.n.e. (Epoka wczesnego brązu).Ta słynna kamienna kompozycja we formie okręgu o średnicy 88 m utworzona została z 30 mocnych, starannie ociosywanych i połączonych, menhirów. Czy Stonehenge było świątynią Północy, Która służyła zarówno kultowi Słońca, jak i kultowi zmarłych? Czy kapłani obserwowali stąd wschód gwiazd? Odnaleziono dowód istnienia Stonehenge, pochodzący z czasów greckich.
Dziejopis Hekateus z Abwery pisał 300 roku p.n.e. o miejscach kultu w Stonehenge, w którego okolicy odkryto 483 groby z epoki wczesnego brązu: Naprzeciwko zimnych krajów leży w przyległym oceanie położona na północy wyspa, która nie jest mniejsza od Sycylii. Na wyspie jest wspaniały las, który jest poświęcony Bogu Słońca i osobliwa świątynia o okrągłym kształcie. Co 19 lat, w czasie, gdy Słońce i Księżyc przybierają to samo położenie przybywa na wyspę Apollo.
Artykuł: Amon dla Strefa44.pl
Najnowsze komentarze